Zadania stojące przed psychologią ogólną i teoretyczną są ściśle związane z zadaniami psychologii stosowanej, ponieważ im więcej wiemy o podstawach uczenia się, tym rzetelniejsze będą nasze zalecenia praktyczne. Naukowe opracowanie procesu uczenia się ma jeszcze szersze znaczenie. Nie tylko pomaga zrozumieć najbardziej oczywiste rodzaje uczenia się, takie jak uczenie się na pamięć wiersza lub opanowywanie umiejętności pisania na maszynie, pozostaje ono także w związku z najbardziej podstawowymi problemami indywidualnego rozwoju, motywacji, społecznego zachowania i osobowości.
Uczenie się można rozpatrywać z punktu widzenia rozwoju, ponieważ nasza wiedza i umiejętności gromadzą się w ciągu całego życia. To, co potrafimy zrobić dzisiaj, zależy nie tylko od naszych wrodzonych możliwości i poziomu dojrzałości, lecz także od tego, czego nauczyliśmy się w przeszłości. Uczenie się jest także zależne od aktualnej sytuacji, ponieważ przebiega poprze” interakcję z otoczeniem (czy to w ruchu i manipulacji, czy to w obserwacji i różnicowaniu), a sposób, w jaki potrafimy wyzyskać nasze przeszłe doświadczenia, zależy od czynników działających aktualnie. Rozróżnienie pomiędzy aspektem rozwojowym a sytuacyjnym okaże się użyteczne, jeśli gromadzenie nawyków i wiedzy będziemy rozpatrywać jako problem rozwojowy, a ich wykorzystywanie w nowych okolicznościach i w czasie rozwiązywania problemów – jako problem zależności od aktualnej sytuacji. .
Ponieważ uczenie się jest procesem podstawowym w psychologii teoretycznej, toczy się wokół niego szereg sporów. Większość psychologów, kładących nacisk na zależności pomiędzy bodźcem a reakcją, interpretuje uczenie się jako kształto w_a nie nawyków w sensie uczenia się asocjacyjnego, które jest, ich zdaniem, wytwarzaniem się nie istniejącego przedtem związku między bodźcem a reakcją. Tak więc umiejętność nazywania przedmiotów w swym ojczystym języku opiera się na zbiorze nawyków werbalnych, zgodnie z którymi na przykład pewne przedmioty wykonane z drzewa i grafitu służą jako bodziec dla skojarzonej z nimi reakcji – „ołówek”. Jazda na rowerze stanowi przykład zbioru nawyków czuciowo- -ruchowych odpowiadających temu złożonemu bodźcowi. Można więc, wychodząc od tych niewątpliwych nawyków, interpretować zasadniczo w taki sam sposób ogół wyuczonego zachowania, włączając tu nawykowe postawy, nawykowe sposoby myślenia i wyrażania emocji. Według tej interpretacji wszelkie nasze uczenie się jest uczeniem się asocjacyjnym: uczymy się jedynie nawyków.
Leave a reply