Dziecko próbuje manipulować łyżką już przed ukończeniem pierwszego roku życia. Mając dwa i pół roku, zazwyczaj potrafi samodzielnie jeść. Dzieci pomiędzy pierwszym a piątym rokiem życia często odmawiają jedzenia określonych potraw. Czasem jest to autentyczna niechęć, czasem przejściowy kaprys, a niekiedy naśladowanie któregoś z członków rodziny. Prawdziwe problemy z jedzeniem występują rzadko. Tworzą je sami rodzice, zmuszając dzieci do jedzenia lub przekupując je, by jadły. Normalne, głodne dziecko zje zawsze wystarczającą dla siebie ilość pożywienia, oczywiście jeśli nie jest ono wyjątkowo niesmaczne.
Co ciekawe, jeśli pozostawimy dziecku wolny wybór, to -jak wykazują eksperymenty – wybierze ono takie pożywienie, które najlepiej posłuży jego zdrowiu. KLARA M. DAVIS przeprowadziła badania nad dziećmi przebywającymi w szpitalu. Rozpiętość wieku dzieci była duża – począwszy od dopiero co odłączonych od piersi do czterolatków. Podawano im tacę z bardzo urozmaiconym jedzeniem, z której mogły wybierać to, co chciały. Mogły też jeść do woli. Pozwolono im również na swobodny wybór sposobu jedzenia – mogły jeść palcami, korzystać ze sztućców albo wyjadać smakołyki bezpośrednio buzią z talerza. Davis stwierdziła, że „Wszystkie dzieci dobierały sobie optymalną dietę. Kiedy wnoszono jedzenie, wyrażały wielką radość. Jadły chętnie i dopisywał im spory apetyt”.
CURT RICHTER opisał przypadek trzylatka nałogowo zjadającego ogromne ilości soli. Dziecko zmarło, zanim rozpoczęto leczenie. Autopsja wykazała poważne zaburzenia w funkcjonowaniu nad- nerczy. Malec nieświadomie usiłował się ratować, pochłaniając tak wielkie dawki soli.
Leave a reply