Jest rzeczą możliwą, że pewien rodzaj uczenia się klasyfikowany jako odruch warunkowy może być w rzeczywistości uczeniem się znaków mówiących, co do czego prowadzi. Takie było przekonanie Edwarda
C. Tolmana (1886-1959), który sądził, że uczenie się w znacznej części jest uczeniem się znaków (Tolman, 1948). Szczur biegnący przez labirynt, być może, uczy się czegoś w rodzaju mapy tego labiryntu, a nie jedynie układu nawyków biegania i skręcania. Jeśli znana droga jest zagrodzona, może on obrać inną trasę, opierając się. na zrozumieniu stosunków przestrzennych.
Uczenie się znaków można zdefiniować jako nabywanie oczekiwania, że po danym bodźcu nastąpi inny, jeśli trzymać się znanego trybu postępowania. Zwróćmy uwagę, że-nabywane jest tu raczej oczekiwanie (tj. poznanie, wiedza, przewidywanie) niż reakcja ruchów a. Aczkolwiek oczekiwanie może prowadzić do ruchu, ruch ten może być różny, nie tak niezmienny, jak w warunkowaniu, tj. jeden ruch może być łatwo zastąpiony innym pod warunkiem, że oba prowadzą do tego samego punktu końcowego, gdzie można napotkać oczekiwany bodziec. Ponieważ przedmiotem uczenia się jest tu raczej oczekiwanie niż reakcja, uczenie się znaków można określić zatem raczej jako uczenie się ze zrozumieniem niż jako warunkowanie.
Tolman wymienia trzy rodzaje eksperymentów, które wykazują, że uczenie się znaków może występować u zwierząt. Oczekiwanie nagrody. W pewnym eksperymencie z małpami eksperymentator umieszczał pokarm pod jednym z dwóch naczyń w celu zbadania, jak dobrze małpy potrafią „zapamiętać”, pod którym naczyniem go umieszczono. Pewne obserwacje poczynione w trakcie tego eksperymentu świadczą o tym, że małpa oczekiwała nagrody.
Leave a reply