Mendel zaobserwował, że kiedy krzyżował rośliny, niektóre cechy zanikały z pokolenia na pokolenie. Zauważył także, że pewne cechy pojawiają się częściej i bardziej wyraźnie niż inne. Tak więc została wprowadzona idea dominacji i recesywności cech.
Na przykład, kiedy Mendel skrzyżował wysoką odmianę groszku z karłowatym typem tego samego gatunku, wszystkie rośliny pierwszej generacji były wysokie. Jeśli więc ta pierwsza generacja wysokiego groszku pochodziła z samozapylenia, to w drugim pokoleniu na każdą karłowatą roślinę przypadały trzy wysokie. Wysokość została więc oznaczona jako cecha dominująca, podczas gdy karłowatość uznano za cechę recesywną.
Prowadząc szczegółowe badania ludzi i obserwując kolejne generacje tej samej rodziny za pomocą notatek i fotografii, DAVID WHITNEY Z uniwersytetu w Nebrasce opracował długą listę dominujących i recesywnych cech dziedzicznych, uwidaczniających się w powszechnie występujących cechach ludzi. Odnośnie do struktury ciała wykazał on, że cechy dominujące to: owalna głowa w stosunku do głowy podłużnej, niski wzrost w stosunku do wysokiego, wysokie podbicie wobec normalnego oraz krótkie palce względem palców długich.
Oczy brązowe są cechą dominującą względem oczu niebieskich i szarych, zielone w stosunku do oczu niebieskich i szarych, a oczy posiadające barwę względem oczu bezbarwnych. Astygmatyzm, dalekowzroczność i krótkowzroczność są także cechami dominującymi względem normalnego wzroku. (Wśród wszystkich cech, których jest zbyt wiele, aby je tutaj wymienić, Whitney poświęcił także trochę uwagi cechom wyglądu kobiet i na przykład stwierdził, że opadające powieki są cechą dominującą względem powiek normalnych, piegowatość w stosunku do braku piegów, ciemna karnacja względem jasnej, kręcone włosy w stosunku do włosów prostych oraz że długie rzęsy są cechą dominującą w stosunku do krótkich.)
Leave a reply