Gdy walec obraca się, w okienku pojawia się materiał do zapamiętania. wyłącznie jako bodziec, a antycypuje tylko pozycję drugą. Gdy eksperymentator posługuje się metodą antycypacji w uczeniu się skojarzeń parami, to podaje sam bodziec, a następnie eksponuje przez taki sam okres czasu pozycję stanowiącą reakcję, po czym pojawia się następny bodziec. Metoda skojarzeń parami stanowi ścisłą analogię do warunkowania, przy czym słowo-hasło odpowiada bodźcowi warunkowemu, na który trzeba się wyuczyć reakcji. Gdy słowo będące reakcją pojawia się w okienku, „wzmacnia”’ ono to, co przed chwilą powiedział badany (jeśli jego przewidywanie było trafne), łub „wygasza” antycypację błędną. Można wykazać, że w uczeniu się skojarzeń parami istotnie występują te same zasady, co w warunkowaniu, np. modyfikujący wpływ wzmacniania i wygaszania (Peak i Deese, 1937).
Krzywe uczenia się dla mechanicznego zapamiętywania, podobnie jak krzywe dla umiejętności sensomotorycznych, zwracają uwagę na występujące tu istotne zależności (ryc. 9-20). Z ryc, 9-20 dowiadujemy się, że uczenie się szeregów jest łatwiejsze niż uczenie się skojarzeń parami, ponieważ szereg składający się z 12 pozycji, zapamiętywano w 16 próbach, podczas gdy listę skojarzonych par, zawierającą 9 pozycji, aż w 17 próbach, chociaż dłuższe listy są na ogół trudniejsze niż krótsze. Często zwracano uwagę na większą trudność uczenia się skojarzeń parami. Wyjaśnienie można prawdopodobnie znaleźć w fakcie, że tendencje antycypacyjne częściowo zachodzą na siebie, wiążąc listę szeregu w pewną całość. Podwójne pozycje listy skojarzeń parami przedstawia się zawsze w coraz to innej kolejności, aby uniknąć efektów „szeregowości” i upewnić się, że pary przyswajane są oddzielnie. Niektórzy teoretycy (Gibson, 1940: Hull i inni, 1940) starali się wyjaśnić wiele wyników wykrytych w toku badań nad mechanicznym zapamiętywaniem, opierając się na zasadach warunkowania.
Leave a reply