Przy wygaszaniu reakcji elementy bodźca kompleksowego muszą odseparować się od tej reakcji przez związanie się z czymś innym (lub, co na jedno wychodzi, z „niereagowaniem”).' Gdy zatem reakcja przestaje występować (jak w wygaszaniu), zmniejszenie się stopnia asocjacji można zdefiniować jako © razy te komponenty bodźca, które uprzednio związały się z tą reakcją. W modelu tym przez stopień asocjacji rozumie się zawsze prawdopodobieństwo, że dana reakcja wystąpi.
Aczkolwiek uczenie się jest definiowane jako zwiększanie prawdopodobieństwa reakcji na dany kompleks bodźcowy, nie wynika stąd, że prawdopodobieństwo jest jedyną eksperymentalną miarą, której można użyć dla sprawdzenia tej teorii. Można otrzymać matematyczne formuły, wyrażające związek między prawdopodobieństwem a częstością reago wania, czasem latencji reakcji itd., tak że teorią tę można sprawdzać, stosując wszelkie typowe pomiary dokonywane w laboratoriach zajmujących Się uczeniem.
Jeśli się wyjdzie z tych założeń, zastosowany tu aparat matematyczny będzie bardzo prosty, chociaż wyrażenia ujęte w kategoriach prawdopodobieństwa wyglądają dość obco dla tych, którzy uczyli się jedynie tradycyjnej algebry i geometrii.
Podstawowe równanie dla zmiany prawdopodobieństwa reakcji między próbą n a próbą n + 1 jest następujące (Estes, 1959, s. 398): Pn+, = P» + 0 (1 -p„)
Równanie to, wyrażone słowami, mówi, że prawdopodobieństwo reakcji w następnej próbie (pn+1) równa się prawdopodobieństwu tej reakcji w danej próbie (pn) plus część (6)) pozostałego prawdopodobieństwa potrzebnego do osiągnięcia jedności, tj. (1-p„). Tak więc, to równanie wyraża jedynie w matematycznej formie założenia opisane w poprzednich rozważaniach. Równanie tego rodzaju nosi nazwę r ó w n ania różnicowego, ponieważ wyraża ono zmianę prawd opodobieiir stwa między dwiema próbami.
Leave a reply