Badany stara się obrysować swym ołówkiem kontur gwiazdy na arkuszu, który może obserwować tylko w lustrze. Ponieważ w lustrze zwykle stosunki między prawą a lewą stroną zostają odwrócone, badany musi się uczyć nowej koordynacji oka i ręki. dając, co się dzieje, gdy nasza normalna koordynacja oka i ręki okazuje się nieodpowiednia i wobec tego musimy się jakoś przestawić, dowiadujemy się czegoś o znaczeniu koordynacji oko-ręka dla rozwijania tej umiejętności.
W typowym eksperymencie nad obrysowywaniem w lustrze badany musi obrysować figurę geometryczną, np. sześcioramienną gwiazdę, oglądając ją w lustrze. Badany wie, jak powinno wyglądać poprawnie wykonane zadanie, wie, że powinny to być równo wykreślone linie wzdłuż schematu figury.
Badany zaczyna zadanie, korzystając z normalnych nawyków. Oczywiście, sprawiają mu one zawód,’albowiem gdy posługuje się wskaźnikami wzrokowymi, dostarczanymi za pośrednictwem lustra w taki sam sposób, jak w widzeniu bezpośrednim, to ołówek wędruje nie tam, gdzie chciałby go skierować badany. Usiłuje więc poprawić się, tak że stopniowo zbliża się do dobrego wykonania, chociaż z początku ?reśli bardzo zygzakowatą linię. Szczególną trudność mogą mu sprawiać wierzchołki, jednakże w miarę nabywania wprawy linie stają się coraz równiejsze i badany może dojść do tego, że obrysowanie figury będzie mu zabierało niewiele czasu (ryc. 9-14).
Krzywe uczenia się umiejętności. Eksperymentatorzy śledzą zwykle postęp w uczeniu się umiejętności, wykreślając krzywą uczenia się. W rozdziale tym napotkaliśmy już krzywe uczenia się (choć nie nazywaliśmy ich tak) na wykresach ilustrujących przebieg warunkowania, jak np. na ryc. 9-5. Krzywa uczenia się najogólniej zdefiniowana jest wykresem przedstawiającym zależność biegłości od ćwiczenia. Zmienną niezależną kontrolowaną przez eksperymentatora jest rodzaj i ilość ćwiczeń. Dane te zaznacza się na osi poziomej, czyli na osi odciętych. Zmieririą zależną stanowią wy-
Leave a reply