Widoczne są tu główne warstwy siatkówki: pręciki i czopki, komórki dwubiegunowe oraz komórki zwojowe. Komórki dwubiegunowe otrzymują impulsy od jednego pręcika czy czopka, lub od większej ich liczby, i przekazują te impulsy do włókien nerwowych, których ciała komórkowe są przedstawione jako komórki rozwojowe, Pod (1) przedstawiono typowy układ kilku pręcików połączonych jedną rozgałęźną komórką dwubiegunową, pod (2) układ składający się z jednego czopka związanego z jedną karłowatą komórką dwubiegunową, podczas gdy pod (3) pokazano niektóre (lecz nie wszystkie) bardziej złożone układy. Integrację w obrębie siatkówki zapewniają komórki horyzontalne łączące pręciki i czopki, wewnętrzne komórki kojarzeniowe na poziomie komórek zwojowych, jak również ' rozgałęźne komórki dwubiegunowe. (Uproszczone, wg Polyaka, 1941). pręciki i czopki, chociaż są ściśle skupione, tworzą rodzaj mozaiki, będącej dla siatkówki tym, co fotografowie nazywają „ziarnem”. Na przekór tym wadom oko funkcjonuje zadziwiająco dobrze. Plamka żółta, równoważna pod względem powierzchni jednemu milimetrowi kwadratowemu błony fotograficznej jest w stanie wykryć drut telefoniczny wy. W lewym oku plamka ślepa leży na prawo od plamki żółtej, więc obszar ślepy znajduje’ się w lewej części pola widzenia: w prawym oku jest on po przeciwnej stronie. Łatwo można znaleźć plamkę ślepa w swoim własnym oku (ryc. 8-2). '
Oko stanowi bardzo niedoskonały system optyczny. Fale świetlne muszą przejść nie tylko przez płyn wodnisty, soczewkę i ciało szkliste.
Leave a reply