Do wywołania jakiegokolwiek doznania zmysłowego potrzebne jest pewne minimum pobudzenia organu zmysłowego. Minimum to nosi nazwę progu absolutnego. Na przykład plamka światła pojawiająca się w ciemnym pomieszczeniu musi osiągnąć pewną dającą się zmierzyć intensywność, zanim będzie ją można odróżnić od ciemności, a dźwięk wytworzony w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu musi osiągnąć pewną siłę, zanim będzie go można usłyszeć.
Różnica między bodźcami musi także mieć pewną wielkość, aby bodźce te dały się odróżnić od siebie. Ta minimalna wielkość niezbędna do rozróżnienia bodźców zwana jest progiem różnicy. Dwa odcienie czerwieni muszą się różnić o pewną skończoną wielkość pod względem długości fali, zanim będzie je można odróżnić od siebie: dwa tony muszą się różnić o pewną wymierną wielkość, zanim jeden z nich będzie słyszany jako wyższy niż drugi. Tak więc, progi ustala się w punkcie przejścia pomiędzy brakiem doznania a jakimś doznaniem (próg absolutny) oraz pomiędzy brakiem odczuwania różnicy a jej odczuciem (próg różnicy).
Mierzenie progów wymaga odpowiednich metod, które można by zastosować do wykrywania skutków działania bardzo małych zmian bodźców. Do mierzenia progów potrzebujemy odpowiedniego wyposażenia do podawania ściśle kontrolowanych bodźców, urządzenia do rejestrowania reakcji oraz właściwych metod obliczania progów. Okazuje się, że progi są różne u różnych osób i wykazują wahania u tej samej osoby, tak że wielkość progu jest zawsze czymś w rodzaju statystycznej średniej. Specjalne procedury, za pomocą których ustala się te średnie, nazywamy metodami psychofizycznymi. Nazwa ta wywodzi się z faktu, że ustalamy „psychiczny” (psycho-) równoważnik „fizycznej” (-fizyka) wielkości bodźca.
Leave a reply