Zabawki odgrywają bardzo ważną rolę w życiu dziecka. Potrzebuje ono zabawek, które może dotykać, przesuwać, zmieniać. Są niezwykle ważne w rozwoju precyzji i sprawności ruchów, a także potrzebne do uformowania się pojęcia własności i posiadania. Dzięki zabawkom dziecko ma poczucie, że panuje przynajmniej nad pewnym wycinkiem swego otoczenia i może decydować o nim zgodnie z własną wolą. Zabawki, jeśli mają spełnić swe psychologiczne zadanie, powinny wyzwalać aktywne zaangażowanie dziecka. Dlatego zabawki całkowicie zautomatyzowane i wykończone nie pozostawiają dziecku żadnego pola do działania.
Po ósmym roku życia zabawki zaczynają odgrywać coraz mniejszą rolę z dwóch powodów. Po pierwsze, niewiele jest zabawek wystarczająco złożonych, by mogły stanowić atrakcję na tym poziomie inteligencji dziecka, a po drugie – zmieniają się jego zainteresowania. Miejsce zabawek zajmują gry, sport, kolekcjonerstwo, czytanie i formy rozrywek wymagające kontaktu z innymi osobami ze świata zewnętrznego. Tego rodzaju nowa aktywność zabawowa wprowadza tak wiele różnorodnych możliwości, że często okres późnego dzieciństwa nazywa się wiekiem zabawy.
Nowe formy zabaw pojawiają się w piątym roku życia. Dziecko zaczyna być zainteresowane zabawami z dziećmi z sąsiedztwa. Zabawy w policjantów i złodziei, w chowanego, berka czy ciuciubabkę stanowią tu dość typowe przykłady.
Stopniowo gry, w których może uczestniczyć dowolna liczba dzieci, ustępują miejsca grom wymagającym par lub zespołów. Początkowo dziecko ma trudności z podporządkowaniem się rygorom zespołu. Próbuje dominować. Powoli uczy się jednak kooperacji z innymi. Odkrywa, że współpraca może być równie atrakcyjna jak dominacja.
Rodzice powinni zatem aprobować i popierać tę społeczną aktywność zabawową dziecka. Uczy się ono w jej ramach ważnej umiejętności podporządkowywania się obowiązującym regułom gry.
Leave a reply