Zakres stanów emocjonalnych rozciąga się od słabych stanów uczuciowych przyjemności i przykrości, które towarzyszą niemal każdemu zachowaniu, do bardziej intensywnych stanów uczuciowych, zwykle określanych jako emocje. Te bardziej intensywne stany można podzielić na przyjemne (radość, czułość) i nieprzyjemne (gniew, strach, smutek).
Stany emocjonalne takie, jakich doznajemy w codziennym życiu, są złożone i próby ostrego ich zróżnicowania nie dają efektu. Badania nad procesami organicznymi zachodzącymi w czasie emocji wykazały, że wiele różnych zmian jest wspólnych dla wszystkich intensywnych emocji, aczkolwiek pewne zróżnicowanie fizjologiczne jest możliwe. Na przykład w pewnym eksperymencie okazało się, że reakcje występujące w strachu wiążą się z działaniem adrenaliny, podczas gdy reakcje w gniewie wynikają z połączonego działania adrenaliny i noradrenaliny.
Rozpoznawanie stanów emocjonalnych na podstawie mimiki twarzy, gestów i głosu jest nieco łatwiejsze, ponieważ do przejawów na turalnych dołączają się przyjęte konwencjonalnie, którymi dana kultura , posługuje się jako swoim językieip’emocji.
Rozwój emocjonalny zachodzi dzięki dojrzewaniu i uczeniu się. Gdy dziecko rośnie, ogólne podniecenie występujące wkrótce po urodzeniu, różnicuje się na rozmaite stany emocjonalne. Regularność przebiegu rozwoju emocjonalnego u normalnych niemowląt, jak również podobieństwo ekspresji emocjonalnej u dzieci ślepych i głuchych od urodzenia oraz u dzieci fizycznie normalnych sugeruje, że wchodzi tu w grę dojrzewanie. Uczenie się jest potrzebne zarówno przy ustalaniu, w jakich okolicznościach można bezpiecznie dawać wyraz swym emocjom, jak i przy kształtowaniu form wyrażania emocji, tak aby zgadzały się one z wzorami aprobowanymi w danej kulturze. Tendencje emocjonalne zostają skojarzone z osobami, przedmiotami i pojęciami. Wśród tych tendencji wyróżniamy postawy, uprzedzenia i kom pleksy. Specyficzne tendencje każdej jednostki mają doniosły wpływ na jej zachowanie.
Leave a reply