Związek pomiędzy bodźcem bezwarunkowym a reakcją bezwarunkową istnieje od początku eksperymentu i nie musi być nabywany. Związek pomiędzy bodźcem warunkowym a reakcją warunkową jest wyuczony. Powstaje on dzięki łącznemu występowaniu bodźca warunkowego i bezwarunkowego, po czym następuje reakcja bezwarunkowa (tj. dzięki wzmocnieniu). Reakcja warunkowa jest podobna do bezwarunkowej (chociaż nie musi być identyczna).
Odruch warunkowy można uważać za prosty nawyk, ponieważ wykazano, że istnieje związek między bodźcem a reakcją i że ten związek jest wyuczony. Po tym wstępie możemy już zdefiniować proces warunkowania klasycznego, jakie reprezentuje model eksperymentu Pawiowa. (Wkrótce spotkamy się z inną odmianą warunkowania, zwaną warunkowaniem instrumentalnym: dlatego też w stosunku do modelu Pawłowa używa się przymiotnika „klasyczny”).
Warunkowanie klasyczne można zdefiniować jako wytwarzanie (lub utrwalanie) związku między bodźcem warunkowym a reakcją poprzez wielokrotne podawanie bodźca warunkowego w powiązaniu z bodźcem bezwarunkowym, który pierwotnie wywoływał tę reakcję. Pierwotna reakcja na bodziec bezwarunkowy nosi nazwę reakcji bezwarunkowej: wyuczona reakcja na bodziec warunkowy nazywa się reakcją warunkową.
Układ zależności opisanych w tej definicji przedstawiono graficznie na ryc. 9-2. Ponieważ reakcja warunkowa jest podobna do reakcji bezwarunkowej, warunkowanie klasyczne określa się czasem jako uczenie się przez zastępowanie (substytucję) bodźca. Bodziec warunkowy „zastępuje” bodziec bezwarunkowy w wywoływaniu tej reakcji.
Leave a reply