W eksperymencie, z którego pochodzą dane przedstawione na wykresie w postaci kropek, wzmacniano różną liczbę prób wykonanych w aparacie z drążkiem do naciskania przez szczury znajdujące się na dwóch różnych poziomach popędu (głód 22-godzinny i głód 3-godzinny). Następnie sprawdzono, ile było niewzrnoc- nionych reakcji do momentu ich wygaszenia: wartość ta służyła jako ocena potencjału pobudzającego (sEn). Głodniejsze zwierzęta okazały się bardziej odporne na wygaszanie na wszystkich poziomach uczenia się (Perin, 1942). Według teorii Hulla, różnica poziomów popędu powinna zwielokrotnić wpływ liczby wzmocnień. Jeśli wyrażenie (1 -10-,02N) uważać za miarę sHR, widzimy źe krzywe (wyprowadzone matematycznie na podstawie przedstawionych na wykresie danych) istotnie stosują się do wzoru SER = D X SHRJ przy czym wartość D jest reprezentowana przez 66 i 25 odpowiednio dla 22 i 3 godzin głodu: – 4 jest to stała, która stanowi odbicie faktu, że krzywe zaczynają się poniżej zera, sugerując, że trzeba paru wzmocnień, zanim potencjał pobudzający osiągnie próg reakcji. (Krzywe oparte na danych Perina są reprodukowane przez Hulla, 1943, s. 228: równania podano wg Hulla, 1943, s. 254).
Zobaczymy, jak to prawo kształtowania nawyku łączy się z rozpatrywanym przez nas podstawowym wzorem. Hull zaczerpnął dane z eksperymentów Perina (1942), w których szczury nabywały nawyk naciskania dźwigni przy różnej sile głodu (ryc. 9-26). Następnie wyprowadził z tych danych krzywe uczenia się, zgodnie z normal- nymi konwencjami matematycznymi (w tym przypadku metodą najmniejszych kwadratów), w celu wyznaczenia liczbowej wartości wykładnika a oraz otrzymania innych stałych: te stałe powinny mieć takie wartości, aby krzywe, będące graficznym obrazem równań matematycznych, przechodziły blisko punktów znalezionych eksperymentalnie. W rezultacie otrzymano następujące równania: SER = 66 (1- 10-’°2N) – 4 dla 22 godzin głodu oraz SER – 25 (1 – 10-„) – 4 dla 3 godzin głodu
Leave a reply