Aby coś długo pamiętać, musi nastąpić przeuczenie, tj. trzeba się tego uczyć nadal po osiągnięciu punktu, w którym ledwo można przypomnieć sobie dany materiał. Dobrą ilustracją tego faktu jest szybkie zapominanie materiału, którego można się wyuczyć przy jednorazowej
Dlatego też ci uczniowie, u których pierwsze odtworzenie miało miejsce późno, nie osiągnęli w drugiej próbie tak dobrych wyników, jak ci, u których pierwsze odtworzenie nastąpiło wcześnie.
Inny eksperyment dostarczył dodatkowych faktów, dotyczących zależności pomiędzy aktywnym odtwarzaniem materiału, powtórnym jego przeczytaniem a ilością ostatecznie przechowaną w pamięci. W eksperymencie tym dzieci z siódmego oddziału czytały artykuł o produkcji papieru. Miały one jedną powtórkę bądź w parę dni po uczeniu się, bądź też w tydzień lub w dwa tygodnie później. Efektywność początkowego czytania i powtórki sprawdzono po sześciu tygodniach od pierwszego czytania. Powtórki były dwóch rodzajów. W pierwszym przypadku było to sprawdzenie, co dziecko zapamiętało z tego, co czytało. Była to „powtórka przez odtwarzanie”. W drugim przypadku powtórka polegała na ponownym przeczytaniu artykułu. Jeśli powtórkę zrobiono wcześnie, to powtórzenie sprawdzające dawało lepsze rezultaty niż ponowne czytanie, jeśli jednak powtórka była opóźniona, to ponowne przeczytanie materiału przynosiło większą korzyść niż jego sprawdzenie (Sones i Stroud, 1940).
Rezultaty powyższego eksperymentu zgadzają się z tym, czego można by oczekiwać. Gdy materiał został zapomniany, lepiej go odnowić, ucząc się go ponownie. Jeśli jednak jest on jeszcze świeży, utrwali się go lepiej za pomocą aktywnego odtwarzania, niż czytając go jeszcze raz.
Leave a reply