Badania podstaw talentu muzycznego były prowadzone przez AMRAMA SCHEINFELDA i przedstawione w jego książce pod tytułem Y ou and Heredity (Ty i dziedziczność). Scheinfeld zajął się historią przypadków najznakomitszych artystów z dziedziny muzyki instrumentalnej i wokalnej. Zajmował się takimi powszechnie znanymi wirtuozami, jak: Jascha Heifetz, José Iturbi, Arturo Toscanini, Artur Rubinstein, Liii Pons, Kirsten Flagstad, Rosa Ponsell, Gladys Swarthout i inni, których było siedemdziesięciu dwóch. Włączył w swoje badania także pięćdziesięciu najzdolniejszych studentów szkoły muzycznej Juilliard. Poszukiwał odpowiedzi na następujące pytania dotyczące wybranych artystów: W jakim wieku ujawnił się talent muzyczny? Czy rodzice byli utalentowani muzycznie? Czy bracia i siostry wykazują talent muzyczny? Czy dzieci wykazują uzdolnienia muzyczne?
Po dokonaniu zestawienia otrzymanych odpowiedzi, pochodzących w sumie od 122 rodzin, Scheinfeld stwierdził: „Jeśli talent muzyczny ma podłoże genetyczne, to oczywiste jest, że jeżeli oboje rodzice są utalentowani muzycznie, powinniśmy spodziewać się większych uzdolnień muzycznych u ich dzieci niż w przypadku, kiedy tylko jedno z rodziców ma talent muzyczny. Podobnie, jeśli jedno z rodziców ma uzdolnienia muzyczne, większa liczba potomków powinna być utalentowana niż w przypadku potomków rodziców nie posiadających uzdolnień muzycznych”. Na podstawie analizy swoich wyników Scheinfeld orzekł: „Jest dokładnie tak, jak mówią nasze liczby”. I dalej przytacza następujące fakty:
– W przypadku muzyków przeciętny wiek, w którym ujawnia się talent, wynosi poniżej pięciu lat.
– Profesjonalny debiut następuje w wieku około trzynastu lat.
– W przypadku dwojga utalentowanych rodziców w większości proporcje uzdolnionych dzieci wynosiły 1:2 i 3:4.
– Kiedy tylko jedno z rodziców posiadało uzdolnienia muzyczne, proporcje obdarzonych talentem dzieci wynosiły 1:2.
– Kiedy talent nie występował u żadnego z rodziców, przeciętna liczba uzdolnionych dzieci wynosiła 1:4 lub mniej.
Powyższe dane potwierdzają, że dziedziczność odgrywa dominującą rolę w powstawaniu wielkich talentów muzycznych. MOR- TON SCHWEITZER, genetyk z uniwersytetu Comell, towarzyszył Scheinfeldowi w jego pracy. Jego osąd na temat wyników badań był jasny. Stwierdził mianowicie: „Po rozważeniu wszystkich danych i opinii dotyczących naszych badań mamy prawo twierdzić, że podstawą wielkich osiągnięć muzycznych są pewne niezwykłe spuścizny dziedziczne”.
Stwierdzenie, iż „spuścizna dziedziczna jest konieczna”, aby zostać wielkim muzykiem, nie znaczy, że matka i ojciec muszą być wirtuozami. Czytelnik, który śledził nasze rozważania na temat działania praw dziedziczenia, zauważył, że geny mogą nosić pewną cechę i przekazywać ją poprzez drugie, a nawet trzecie pokolenie w tak małych „dawkach”, że może ona wystąpić tylko u jednego na szesnastu potomków. Zrozumiemy teraz, dlaczego Yehudi Menuhin, znany skrzypek, odziedziczył swoją możliwość stania się wielkim muzykiem, pomimo że ani jego matka, ani ojciec nie wykazywali żadnych zdolności muzycznych. Podobnie Artur Rubinstein, słynny pianista, pochodził z domu, w którym nikt nie grał na żadnym instrumencie muzycznym.
Leave a reply