W okresie dorastania chłopcy najbardziej interesują się podróżami, sportem, kinem, telewizją i radiem. Domowe zwierzęta, kolekcjonerstwo, rodzina, czytanie i szkoła plasują się dalej, a jeszcze za nimi są malowanie, pisanie, muzyka, kontakty towarzyskie i różne inne pasje życiowe.
Prócz tego, że dla dziewcząt czas kościoła i szkółki niedzielnej nadchodzi później, zajęcia domowe i towarzyskie są bardziej fascynujące, a sport nieco mniej, zasadniczo i dla nich utrzymuje się ten sam porządek.
Wiele z tych młodzieńczych fascynacji staje się podstawą trwających całe życie zainteresowań. Niektóre dają początek karierze zawodowej. Inne, typowo młodzieńcze formy działalności nie tylko przestają być interesujące, ale wręcz stają się nieatrakcyjne dla intelektualnie dojrzałego dorosłego.
W tym samym czasie, gdy zainteresowania młodego człowieka ulegają zmianie, wzrastają też jego zdolności umysłowe. W środkowym okresie dojrzewania wraz z dojrzałością intelektualną rozwija się najprawdopodobniej także jego intelektualna niezależność – młody człowiek zaczyna żądać dowodów na wygłaszane twierdzenia oraz oczekiwać wyjaśnień.
W poprzednim rozdziale przedstawiliśmy poglądy Piageta dotyczące przebiegu rozwoju intelektualnego aż do fazy operacji konkretnych. Niektórzy młodzi ludzie rzeczywiście nie wykraczają poza ten etap, choć większość dochodzi do ostatniego stadium rozwoju poznawczego we wczesnym okresie młodzieńczym. Ten ostatni etap nazywa Piaget fazą operacji formalnych. Z tego stadium pochodzą nowe zdolności do abstrahowania i generalizowania. Główna różnica między tą fazą a poprzednią została wskazana przez Peela, który stwierdził, że dziecko znajdujące się w stadium myślenia na poziomie operacji konkretnych opisuje sytuację, podczas gdy młody człowiek w fazie operacji formalnych wyjaśnia ją.
Leave a reply