Jeśli odtwarzanie jest w grupie eksperymentalnej mniej zadowalające niż w grupie kontrolnej, to możemy wysnuć wniosek, że wystąpiło hamowanie proaktywne. Jest ono proaktywne, (następcze), ponieważ wpływa na odtwarzanie materiału wyuczonego później.
Jako ilustrację możemy przytoczyć eksperyment Morgana i Under- wooda (1950). Dwudziestu czterech badanych uczyło się list składających się z par przymiotników, przy czym stosowano metodę antycypacji, opisaną na s. 400. Postępowali oni według planu przedstawionego powyżej, ucząc się najpierw jednej, a następnie drugiej listy. Po dwudziestominutowym odpoczynku, w czasie którego zabawiali się rozwiązywaniem zagadek, badani uczyli się ponownie drugiej listy. Przymiotni- ki-hasła były w pierwszej i drugiej liście identyczne, lecz przymiotniki- -odpowiedzi były odmienne. Zastosowano pięć stopni podobieństwa między reakcjami, od bardzo niepodobnych reakcji (pary takie, jak cichy – szczery w pierwszej liście i cichy – utajony w drugiej) do bardzo podobnych (pary takie, jak chętny – brudny w pierwszej liście i chętny – nieczysty w drugiej). Eksperymentatorzy stwierdzili, że wielkość hamowania proaktywnego wzrasta, gdy podobieństwo między reakcjami maleje: największe hamowanie
Zależność proaktywnego hamowania od podobieństwa reakcji w uczeniu się skojarzeń parami. (Źródło: Morgan i Underwood, 1950). proaktywne wystąpiło przy najbardziej niepodobnych reakcjach (ryc.
Leave a reply