Lokalizacja na podstawie różnie czasu jest wybitnie precyzyjna, ponieważ już odstęp 0,00003 do 0,0003 sekundy (dla różnych badanych) pomiędzy trzaskami pozwala na zlokalizowanie pojedynczego dźwięku po jednej lub drugiej stronie (Woodworth i Schlosberg, wyd. 2, T. I. W-wa 1966. PWN, s. 512). Gdy odstęp jest bardzo krótki, badany umiejscawia słyszany dźwięk nieco z boku, lecz gdy różnice sięgają ok. 0,001 sekundy, lokalizuje go wyraźnie z jednej lub drugiej strony.
Możemy spytać, podobnie jak to uczyniliśmy w przypadku widzenia stereoskopowego, gdzie odbywa się wzajemne oddziaływanie na siebie odbieranych bodźców. Proces ten nie może zachodzić w uszach, ponieważ jest uzależniony od odrębnego ich pobudzenia. Wobec tego musi przebiegać w jakimś wspólnym punkcie układu nerwowego, do którego dochodzą impulsy z obu uszu, prawdopodobnie w polu słuchowym kory.
Jeden z badaczy wykazał na przykład, że większa aktywność elektryczna występuje w lewym polu słuchowym kory mózgowej kota wtedy, gdy różnice czasu między bodźcami sprzyjałyby umiejscowieniu dźwięku po prawej stronie, a w prawym polu słuchowym wtedy, gdy różnice czasu między bodźcami sprzyjałyby lokalizacji dźwięku po lewej. Są to wyniki, których możemy oczekiwać, jeśli analiza efektów stereofonicznych odbywa się rzeczywiście na poziomie korowym (M. R. Rosenzweig, 1954).
Jednooczne wskaźniki odległości. Chociaż posiadanie dwojga oczu i dwojga uszu pomaga nam spostrzegać odległość i głębię, nie jesteśmy bynajmniej ograniczeni do tych dwuocznych i dwuusznych wrażeń. Jeśli zamkniemy jedno oko, świat me spłaszczy się nagle, a jeśli zatkamy sobie jedno ucho, pochodzenie, dźwięków nie stanie się całkowitą niewiadomą. Traci się nieco na precyzji, lecz pozostaje jej jeszcze wiele.
Leave a reply