Rozpatrzymy tu dwie powszechne reakcje emocjonalne, które towarzyszą motywowanemu zachowaniu, śmiech i gniew. Śmiech. Dziecko, skaczące i śmiejące się radośnie na wiadomość, że idzie do cyrku, stanowi dobry przykład emocji, która towarzyszy motywacji. Śmiech nie jest tu celem samym w sobie, ponieważ celem jest pójście do cyrku,-a śmiech tego nie zastąpi. Chociaż psychologowie bynajmniej nie są zgodni co do przyczyn, które wywołują śmiech, jednak dwa aspekty są powszechnie uznawane:
– 1 Większość okoliczności wzbudzających śmiech ma charakter społeczny Jeden z badaczy stwierdził, że z 223 sytuacji, w których dzieci przedszkolne się śmiały, w 209 (czyli w 94%) przypadkach śmiech wy stąpił w obecności innej osoby (Kenderdine, 1931). W innych badaniach, które objęły 240 studentów, stwierdzono, że śmiech w 98% przypadków wiązał się z sytuacją społeczną (Young, 1937). Nawet coś tak fizjologicznego, jak reakcja na łaskotanie, ma znaczny komponent społeczny. Dziecko nie śmieje się, gdy samo próbuje siebie łaskotać: to nie jest prawdziwe łaskotanie. Śmieje się tylko wtedy, gdy ktoś inny je łaskocze (Leuba, 1941).
– 2. Większość okazji do śmiechu ma w sobie element niespodzianki. Łaskotanie – jedno z najbardziej pierwotnych i powszechnych źródeł śmiechu – też ma przeważnie w sobie coś z zaskoczenia. Zwykle oczekuje się łaskotania, zanim się ono rozpocznie, a moment rozpoczęcia jest niepewny. Dziecięce zabawy wywołujące śmiech, takie jak ,,a kuku”, mają zarówno elementy społeczne, jak i elementy zaskoczenia.
Leave a reply