Przez umiejętność czuciowo-ruchową lub senso- 'motoryczną rozumiemy taką umiejętność, w której wybitną rolę odgrywa ruch mięśniowy, jednakże pod kontrolą czuciową. Jazda na rowerze, skoki z trampoliny, gra na fortepianie, obsługiwanie tokarki – są to umiejętności czuciowo-ruchowe. Nie są to..po prostu układy wyćwiczonych ruchów. Rowerzysta musi uważać na ruch uliczny i znaki drogowe oraz stosować się do nich: skoczek musi dostosować tempo swych ewolucji do wysokości trampoliny: muzyk czyta nuty i stara się grać z uczuciem: tokarz musi trzymać się rysunku technicznego i nie przekroczyć dozwolonych granic tolerancji. Fakty te zwracają uwagę na sensoryczną kontrolę umiejętności i są przyczyną nieco niezręcznej nazwy „umiejętności sensomotoryczne”.
Psychologowie, badając te umiejętności, nie ograniczali się do zadań laboratoryjnych. Pionierskie badania w tej dziedzinie przeprowadzone w 1897 r. przez Bryana i Hartera miały charakter praktyczny i dotyczyły uczenia się umiejętności telegrafowania (nadawanie i odbieranie depesz), jednakże wiele spośród najlepiej utrwalonych zasad wykryto najpierw na materiale laboratoryjnym, a później zweryfikowano w bardziej złożonych sytuacjach praktycznych. Eksperyment nad obrysowy- waniem w lustrze stanowi dobry przykład metod laboratoryjnych. Ba-
Leave a reply