Generalizacja i różnicowanie

Gdy wytworzyła się reakcja warunkowa na bodziec inne podobne bodźce S2 i S3 również będą wywoływały tę reakcję. Jeśli pies nauczył się ślinić na dźwięk kamertonu będący średnim C (Sj), będzie się ślinił bez dodatkowego warunkuwania także na tony wyższe i niższe (S2 lub S3). Im bardziej te nowe bodźce podobne są do bodźca pierwotnego, tym lepiej go zastępują. Ta zasada, zwana generaliza- c j ą, leży u podstaw naszej zdolności reagowania na nowe sytuacje z powodu ich .podobieństwa do sytuacji już znanych.

Dokładne badania wykazują, że generalizacja słabnie w systematyczny sposób, gdy drugi bodziec (S2) staje się coraz mniej podobny do pierwotnego bodźca warunkowego (S2). Wykres tej zależności nosi nazwę gradientu generalizacji (ryc. 9-4).

Hamowanie również generalizuje się. Jeśli jakiś bodziec w wyniku wygaszania stał się bodźcem hamującym, to inne podobne bodźce również będą hamujące, a siła hamowania będzie maleć w miarę oddalania się ich podobieństwa od ich pierwotnego bodźca.

Proces różnicowania stanowi dopełnienie procesu generalizacji. Generalizacja jest reakcją na podobieństwo, a różnicowanie – reakcją na różnice. Różnicowanie warunkowe dochodzi do skutku dzięki selektywnemu wzmacnianiu i wygaszaniu, co ilustruje ryc. 9-5. W ekspe rymencie tym światła w przylegających do siebie okienkach służyły jako bodźce warunkowe BWj i BW,: reakcją warunkową było mrużenie oka na to światło, po którym następowało dmuchnięcie w oko jako bodziec bezwarunkowy. Chociaż w pierwszym dniu eksponowano i wzmacniano tylko BWX, odruch warunkowy wytworzył się poprzez generalizację także i na BW2. Gdy w drugim dniu próby B-Wi i BW2 na BW,

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>