Zapominanie w czasie czuwania i w czasie snu. (Źródło: Jenkins i Dalłenbach, 1924). bieństwa znaczeniowego. Największe podobieństwo: wprawny – biegły: umiarkowane podobieństwo: doskonały – bezbłędny: słabe podobieństwo: bezczynny – nieużywany. (Gdyby ten materiał był jeszcze bardziej podobny, może identyczny z pierwotną listą, wówczas interpolowane próby stanowiłyby dodatkowe ćwiczenia i nie byłoby żadnego retroaktywnego hamowania).
Jeśli bada się odtwarzanie po okresie odpoczynku bez żadnej interpolowanej czynności odpowiadającej liście B, to, oczywiście, zapominanie w pewnym stopniu występuje. Czy to również może być wyjaśnione zgodnie z teorią retroaktywnego hamowania? Być może, lecz tylko w tym przypadku, jeśli będziemy traktować zwykłe 'procesy, zachodzące w stanie czuwania, jako odpowiadające pod pewnymi względami aktywnemu uczeniu się pomiędzy pierwotnym uczeniem się a odtwarzaniem. , To rozszerzenie teorii hamowania retroaktywnego można sprawdzić, porównując stopień zapamiętania materiału po okresie snu i czuwania. Jeśli aktywność, która ma miejsce w czasie czuwania, przeszkadza w odtwarzaniu, wówczas lepiej powinno się pamiętać po okresie snu, gdy aktywność jest słabsza. Stwierdzono, jak widać na ryc. 10-8, że w istocie zapominamy więcej, gdy czuwamy, niż wtedy, gdy śpimy, W ciągu pierwszej godziny czy dwóch godzin snu zapominałby dość dużo, lecz potem w ciągu nocy zapominamy bardzo mało. Re- zuliaty te zostały potwierdzone przez innych eksperymentatorów. Newman (1939) stwierdził, że rezultaty z ryc. 10-8 potwierdzają się dla materiału zapamiętywanego mechanicznie, lecz nie sprawdzają się równie dobrze dla materiału sensownie zorganizowanego. Badany, który przeczytał opowiadanie .przed pójściem ' spać, potrafił przypomnieć sobie po obudzeniu się zarówno fabułę, jak i wiele nieistotnych szczegółów. Gdy badany po przeczytaniu tego opowiadania czuwał, pamiętał fabułę równie dobrze, jak po śnie, lecz zapomniał więcej szczegółów.
Leave a reply