Aby zdobyć przynętę (pokarm zawieszony na sznurze), małpa musi posłużyć się krótszym kijem, przyciągając nim kij o długości wystarczającej dła dosięgnięcia przynęty. Raz osiągnąwszy sukces, małpa demonstruje swoje zrozumienie, łatwo rozwiązując różne odmiany tego problemu. odnosiło się wrażenie, że nie dochodzą one stopniowo do prawidłowych reakcji, eliminując niewłaściwe. Innymi słowy, ich metoda nie polegała wyłącznie na próbach i błędach. Oto typowy eksperyment Kohlera.
Sułtan (najbardziej inteligentny szympans Kohlera) siedzi w kucki przy prętach klatki, lecz nie może za pomocą krótkiego kija, którym rozporządza, dosięgnąć owocu leżącego na zewnątrz. Dłuższy kij leży za prętami, około dwóch metrów w bok od celu (owocu), równolegle do kraty. Nie można go uchwycić ręką, lecz można przyciągnąć, posługując się krótkim kijem fryc. 9-21 jest ilustracją podobnego problemu ze składanymi kijami). Sułtan próbuje dosięgnąć owocu krótszym kijem. Gdy to się nie udaje, szarpie kawałek drutu, który wystaje z siatki ogradzającej klatkę, lecz i to na próżno. Następnie rozgląda się dookoła (w trakcie tych eksperymentów zawsze występują długie przerwy, w czasie których zwierzęta dokładnie badają cały widoczny teren). Nagle podnosi krótki kij jeszcze raz, podchodzi do prętów naprzeciwko długiego kija i za pomocą swego „narzędzia” przyciąga go do siebie, chwyta i idzie z nim do miejsca położonego naprzeciwko owocu, skąd wreszcie osiąga swój cel. Od momentu, gdy oczy szympansa spoczęły na długim kiju, jego postępowanie tworzy jedną powiązaną całość bez luk i chociaż zdobycie większego kija za pomocą mniejszego jest akcją, która sama w sobie mogłaby być odrębną całością, to jednak obserwacja wykazuje, że następuje ona całkiem nagle po okresie wahania się i wątpliwości – rozglądanie się dookoła – który to okres ma bez wątpienia związek z ostatecznym celem i nagle przechodzi w etap końcowy związany z akcją zmierzającą ' do osiągnięcia tego celu9.
Leave a reply