Zdarzenia są zorganizowane zarówno w przestrzeni, jak i w czasie: układ melodii stanowi przykład organizacji w czasie, podobnie jak figura geometryczna jest organizacją w przestrzeni. Ruch spostrzegamy wtedy, gdy odbieramy zmysłami akcję w przestrzeni, która zachodzi w czasie. Spostrzeganie rzeczywistego ruchu wyjaśniamy zwykle pobudzeniami kolejnych części powierzchni sensorycznej. Pociągnijmy palcem po skórze, a odczujemy ruch, ponieważ odbieramy kolejne sygnały lokalizacji. Być może, podobna stymulacja ma miejsce w siatkówce. Chociaż sugestie te są nieco powierzchowne, zmierzają one prawdopodobnie we właściwym kierunku.
Złudzenia ruchu są trudniejsze do wyjaśnienia. Niektóre z nich polegają na ruchu względnym, jak np. wówczas, gdy pociąg jedzie po sąsiednim torze, a my sądzimy, że to nasz pociąg jest w ruchu, ponieważ przez okno widzimy to, co byśmy widzieli wtedy, gdyby nasz pociąg się poruszał. Jeśli podczas jazdy pociągiem patrzymy na oddalający się tor, to kiedy pociąg się zatrzyma, będzie się wydawało, że tor porusza się w przeciwnym kierunku. Na ryc. 7-23 pokazano dwa laboratoryjne przyrządy do wywoływania podobnych złudzeń. Jedno z nich to „złudzenie wodospadu”, drugie – zwijająca się i rozwijająca spirala. Po zatrzymaniu sztucznego wodospadu otaczająca go powierzchnia zdaje się poruszać w przeciwnym kierunku. Jeśli popatrzymy przez chwilę na spiralę obracającą się w taki sposób, aby wydawało się, że się kurczy, a następnie spojrzymy na jakikolwiek przedmiot, będzie nam się zdawało, że przedmiot ten się rozszerza. Chociaż złudzenia te są znane od bardzo wielu lat, nie mamy dla nich całkowicie zadowalającego wytłumaczenia.
Leave a reply