Na wykresie tym przedstawiono wielkości progu różnicy w postaci stosunku tej różnicy do częstotliwości odniesienia dla dwóch poziomów siły dźwięku – 10 i 40 decybeli powyżej progu słyszalności. (Źródło: Shower i Biddulph, 1931). stawić tę niezbędną różnicę w postaci stosunku różnicy do danej częstotliwości. Przypuśćmy, że przy częstotliwości 200 cykli potrzebna jest zmiana o 4 cykle, zanim drugi ton usłyszy się jako wyższy niż pierwszy. Wówczas stosunek ten wynosiłby 4 : 200 czyli 0,02. Jeśli przy 2000 cykli potrzeba 1.0 cykli, stosunek ten maleje do 10 2000 i wynosi 0,005. przytwierdzony do błony bębenkowej, a strzemiączko – do okienka owalnego, które przewodzi dźwięki do ślimaka – słuchowej partii ucha wewnętrznego. Małe ruchy błony bębenkowej są przekazywane w postaci zwiększonego nacisku na .okienko owalne, przy czym wzrost ciśnienia na jednostkę powierzchni wynosi ok. 30 do 1.
Nacisk na okienko owalne wprawia w ruch płyn wewnątrz ślimaka. Nacisk ten jest przenoszony na okienko okrągłe, które leży także między ślimakiem a uchem wewnętrznym, tylko że na drugim końcu wypełnionego płynem przewodu idącego przez ślimak. Nacisk na płyn w ślimaku pobudza właściwe receptory słuchowe, znajdujące się w n a r z ą- dzie C ort i eg o, tj. tej części ślimaka, która zawiera słuchowy odpowiednik siatkówki (ryc. 8-15). Zmiany ciśnienia w płynie wywołują ruch błony podstawowej, na której spoczywa narząd Cortiego, a ruch ten pobudza wrażliwe elementy w komórkach włosowatych tego narządu, które połączone są z nerwem słuchowym. Ucho wewnętrzne zawiera także inne (nie związane ze słuchem) organy zmysłowe, o których będzie mowa później
Leave a reply