Przekrój ślimaka. Właściwe receptory słuchowe leżą W narządzie Cortiego, który spoczywa na błonie podstawowej. Ugięcie błony podstawowej pobudza komórki włosowate (rzęsate) i wytwarza impulsy w nerwie słuchowym. że jest to wymagane minimum. Możliwe, że w oku jest więcej niż trzy rodzaje czopków, być może, nawet więcej niż cztery (Granit, 1947).
Chociaż pewne aspekty teorii Heringa utrzymywały stale zainteresowanie psychologów tą teorią, rozwój pochodnych od niej teorii nie nadążał za rozwojem teorii wywodzących się od „Younga i Ilelmholiza. Niedawno miała jednakże miejsce poważna próba ponownego stworzenia teorii typu Heringa w formie ilościowej (Hurvich i Jameson, 1955).
Znaczne zainteresowanie wzbudził w 1959 r. Land (1959), wynalazca polaryzacyjnej kamery Landa, który, poszukując metody barwnego fotografowania odpowiedniej dla jego aparatu, wpadł na interesującą metodę produkowania rozmaitych barw w drodze mieszania fal świetlnych o dwóch tylko długościach (zamiast zwykle stosowanych trzech). Stwierdził on, że można fotografować wszelkie barwne przedmioty, stosując kolorowe filtry, tak że otrzymane biało-czarne przezrocza różniły się odpowiednio do użytych filtrów. Następnie, niezależnie od użytych filtrów, można rzutować światło o dwu innych barwach przez te przeźrocza i dzięki ich pokrywaniu się odtwarzać obraz barwny dość podobny do pierwotnie fotografowanego. Chociaż te wyniki pozornie wymagają nowej teorii widzenia barw, krytycy wykazali, że efekty te można zharmonizować z istniejącymi teoriami, jeśli w dostatecznej mierze uwzględni się zjawiska kontrastu (jak w teorii Heringa) (Walis, 1960). Z dyskusji tej jednakże wynika, że złożoności i bogactwa efektów kontrastowych nie można dłużej ignorować w rozważaniach, nad tym. w jaki sposób w rzeczywistości spostrzegamy obrazy barwne.
Leave a reply