W 1925 roku, kiedy endokrynologia była jeszcze w powijakach, Louis BERMAN napisał książkę pt. The Glands Regulating Per- sonality (Gruczoły regulujące osobowość). Zgodnie z tym traktatem każda czynność, każda emocja czy myśl ma podstawy endokrynologiczne. Co więcej, Berman opracował typologię ludzi na podstawie rzekomo dominujących u nich wydzielin hormonalnych. Nawiązał w niej do wielu sławnych postaci. Książka biła rekordy popularności i była też szeroko cytowana przez popularno-naukowych pisarzy, chcących zaskarbić sobie przychylność czytelników.
Około 1930 roku naukowcy zaprotestowali przeciwko tezom Bermana. Reprezentatywny dla tej opinii był punkt widzenia LOGANA CLENDENNINGA, który przedstawił w książce The Humań Body (Ludzkie ciało). Clendenning pisał:
Problem ich czynności [gruczołów dokrewnych] jest tak interesujący, tak wiele przeprowadzono eksperymentów, a pośród nich tak wiele jest dziwacznych, że sprowokowało to szalone spekulacje na ten temat. Spekulacje te, przeznaczone zarówno dla laików, jak i kierowane do lekarzy, mają niewielkie poparcie w faktach. Rzeczywiście bowiem są to czysto gabinetowe wymysły. Nawiązuję tu zwłaszcza do jednego znaczącego przykładu, a mianowicie książki zatytułowanej Gruczoły regulujące osobowość, autorstwa Louisa Bermana. Mówi się w niej, z wszelkimi pozorami autorytetu, że Napoleon był „typem przysadkowym”, i wiele znamienitych postaci poddano podobnej analizie. Jednakże wszystko to jest wyłącznie wytworem pomysłowej spekulacji.
Pomimo krytyki poglądy te utrzymywały się przez jakiś czas. Louis BERG napisał w 1933 roku książkę The Humań Personality odreagowania utraty ważnej funkcji życiowej. Czy zatem wszystkie tego rodzaju cechy są tylko wtórnymi efektami zaburzeń tych gruczołów?
Leave a reply