W przypadku dziedziczenia postawy ciała stwierdzono, że jeśli rodzice są wysocy, ich dzieci także będą wysokie, jeśli są niscy, ich potomstwo będzie miało tendencję do niskiego wzrostu (z rzadkimi wyjątkami). Jeśli jedno z rodziców jest niskie, a drugie wysokie, dzieci skłaniają się w stronę niższego z rodziców.
Mimo że w przypadku cech fizycznych wpływy dziedziczenia są niewątpliwie bardzo duże, nie możemy jednak przeoczyć wpływu środowiska. Na przykład wykazano, że Japończycy wychowani na zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych są przeciętnie o około siedem i pół centymetra wyżsi niż ich rodacy, którzy wyrośli w rodzinnej Japonii. Tymczasem Japończycy urodzeni w Ameryce są zauważalnie niżsi niż Amerykanie. Widzimy tu ponownie zależność dziedziczności od środowiska.
Dziedziczne czy środowiskowe wpływy na cechy fizyczne mogą być potwierdzone pomiarami i fotografiami. Kiedy jednak mówimy o organach wewnętrznych, stajemy przed bardzo skomplikowanym problemem. Wiemy, że geny biorą udział zarówno w rozwoju organów wewnętrznych, jak i w rozwoju ciała. Rodzi się jednak pytanie, w jakim stopniu mózg, płuca, serce, nerki, wątroba i gruczoły wydzielania wewnętrznego zawdzięczają swoją naturę czynnikom dziedzicznym. W tym przypadku nie możemy zaobserwować podobieństw czy różnic organicznych. Zadanie jest bardzo trudne, ponieważ musimy wydawać sądy na podstawie informacji z drugiej ręki, to znaczy na podstawie jakości ich funkcjonowania.
Ponieważ takie cechy, jak temperament, talenty i inteligencja są nieodłącznie związane z funkcjonowaniem organów wewnętrznych, nasze studia stanowią raczej próbkę analizy wpływów natury i wychowania na te cechy będące komponentami naszej struktury psychicznej. Dlatego pytamy: czy niezwykłe uzdolnienia muzyczne, geniusz artystyczny, temperament, inteligencja, zdrowe serce lub długowieczność są cechami dziedzicznymi czy nabytymi?
Usiłując zrozumieć źródła pewnych uzdolnień muzycznych, CARL SEASHORE i jego współpracownicy wyróżnili elementy składające się na te uzdolnienia, takie jak: wyczucie tonacji, wartości rytmicznej dźwięku, konsonansu, rytmu i pamięć tonalną. Opracowali serie nagrań w celu testowania każdej z tych zdolności z osobna. Zadali swój test tysiącom kompetentnych muzyków, przeciętnych adeptów muzyki i przypadkowej próbie z ogólnej populacji.
Na podstawie owego eksperymentu stwierdzono, że trening muzyczny nie wpłynął w większym stopniu na wyniki testu dotyczące zasadniczych elementów muzyki. Uznano, że dziedziczność jest ważnym czynnikiem wpływającym na zdolności muzyczne przejawiane przez wybitnych muzyków, a także, że uzdolnienia dotyczące specyficznych elementów muzyki niekoniecznie korelowały ze sobą. Ktoś mógł mieć dobre wyczucie tonacji, ale słabą pamięć tonalną. Doskonałe poczucie rytmu nie musiało wiązać się z dobrym wyczuciem tonacji.
Leave a reply