Świat naszych spostrzeżeń odznacza się niezmiennością, ponieważ spostrzegamy przedmioty jako stałe, jako takie same za każdym razem, gdy na nie patrzymy. Również położenie tych przedmiotów spostrzegamy jako względnie stałe, na przekór faktowi, że widzimy świat niczym kalejdoskop, który, gdy się poruszamy, przesyła nam miliardy zmieniających się pobudzeń. Zjawisko to uważamy za coś tak oczywistego, iż trudno nam uprzytomnić sobie, że wiążą się z nim jakieś problemy psychologiczne.

Pomimo że stwierdzono istnienie różnic temperamentów wśród badanych, autorzy byli zdziwieni otrzymaniem podobnych wyników testów w grupie bliźniąt wychowywanych osobno i grupie bliźniąt wychowywanych razem. Stwierdzili na tej podstawie, że dziedziczność i środowisko miały prawie równy wpływ na kształtowanie temperamentu u sześćdziesięciu dziewięciu par bliźniąt.

Dotąd w rozważaniach na temat talentu i dziedziczenia koncentrowaliśmy się na właściwościach związanych z muzyką. Co można powiedzieć o innych talentach? Znani na całym świecie sportowcy, gwiazdy olimpijskie i artyści cyrkowi także ujawniają niezwykłe zdolności w młodym wieku. Mają historie rodzinne mówiące o podobnych osiągnięciach przodków. U podstaw tych „sprawnościowych geniuszy” odkryto niepodważalny wpływ dziedziczności przyczyniający się do ich wielkości. Stwierdzono jednak, że długie linie rodzin artystycznych, z których wywodzą się ci wykonawcy, nie powinny być mylnie rozumiane. Wskazują one na dziedziczne przenoszenie cech, ale także są dowodem na wpływy środowiskowe. Nie ma wątpliwości, że tradycje rodzinne, wskazówki rodzicielskie oraz pokusa sławy są silnie działającymi czynnikami skłaniającymi potomstwo cyrkowców i innych artystów do pójścia w ślady swoich rodziców. Takie koneksje rodzinne gwarantują wczesny trening, fachowe nauczanie i duże prawdopodobieństwo znalezienia pracy w przyszłości.

Przekrój ślimaka. Właściwe receptory słuchowe leżą W narządzie Cortiego, który spoczywa na błonie podstawowej. Ugięcie błony podstawowej pobudza komórki włosowate (rzęsate) i wytwarza impulsy w nerwie słuchowym. że jest to wymagane minimum. Możliwe, że w oku jest więcej niż trzy rodzaje czopków, być może, nawet więcej niż cztery (Granit, 1947).

Testami omówionymi wyżej przebadano tysiące osób. Na podstawie wyników ustalono normy. Normy te czasami są określone przeciętnymi wynikami właściwymi dla różnych zawodów. Ktoś, kto pragnie zostać spawaczem, może zatem porównać wyniki swoich testów z wynikami osób już pracujących w tym zawodzie.

Kreski są takie same, jak na ryc. 7-7, lecz dodane do nich zakończenia skłaniają do odmiennego grupowania: trzy rozerwane kwadraty i dodatkowa kreska po lewej stronie. prawej stronie: lecz zwróćmy uwagę, że moglibyśmy zobaczyć trzy pary, poczynając od strony prawej, i dodatkową kreskę po lewej stronie. Niewielka modyfikacja (ryc. 7-8) powoduje, że ujrzymy je właśnie w ten sposób. Tendencje, aby nadawać strukturę temu, co widzimy, są bardzo silne: układy bodźców zdają się nam narzucać sposób widzenia figur (Wertheimer, 1923).

Nieomal wszystkie małe dzieci dokonują odkrycia, że dotykanie narządów płciowych dostarcza przyjemnych wrażeń. Jest to zupełnie naturalne w tym sensie, że dotyczy większości dzieci. Nie usiłują one tego ukryć, nie przejawiają też wstydu ani poczucia winy wobec dorosłych, którzy to spostrzegą. Jeśli zostaną ukarane lub będą strofowane, nie zerwą bynajmniej z tym nawykiem, lecz zaczną się z nim kryć, czemu towarzyszyć będzie lęk i poczucie winy.

Kretschmerowski system typów fizycznych spotkał się z szeroką krytyką. Kiedy bowiem wyniki zostały opracowane pod kątem statystycznym, okazało się, że rezultaty są statystycznie nieistotne. Typy te zachodzą na siebie podobnie jak typy psychologiczne. Jak zauważył LAURENCF. SHAFFF.R: „Kiedy zamiast ogólnego wrażenia, na którym oparł się Kretschmer, zastosujemy dokładne pomiary ciała, różnice są jeszcze mniejsze”. KIMBALL YOUNG nazwał techniki Kretschmera pomiarem „na oko”.

Wiek dorastania jest okresem przejściowym między dzieciństwem a dorosłością. Najczęściej rozpoczyna się procesem dojrzewania płciowego, ale jednostka może wejść w okres dorastania, nie dojrzewając płciowo i vice versa.

Około dwudziestu lat temu amerykański chemik odkrył przypadkowo, że niektórzy z jego współpracowników nie wyczuwają smaku substancji zwanej fenylotiokarbamidem. Dla tych, którzy wyczuwali jej smak, była ona gorzka. Dzięki tej niezwykłej sytuacji genetycy stwierdzili, że byłoby użyteczne zbadanie problemu dziedziczenia smaku. Skrócili nazwę substancji do PTC i przebadali tysiące osób w celu stwierdzenia, czy wyczuwają ten smak.

Poprzez rozmaite eksperymenty psychologia poznała niektóre fakty dotyczące tego, tak powszechnego, doświadczenia ludzkiego. Wiemy na przykład, że podczas snu ciśnienie krwi, puls, metabolizm, temperatura, oddychanie i aktywność mięśni ulegają znacznej redukcji. Jednocześnie odruchy są silniejsze. Wydzielanie potu wyraźnie wzrasta. Tempo trawienia pozostaje takie samo, ale skurcze pustego żołądka mogą się nawet nasilić.

Watson nadał miano lęku, gniewu i miłości trzem emocjom odkrytym u dzieci obserwowanych w warunkach doświadczalnych. Utrzymywał, że są one emocjami podstawowymi, elementami konstrukcyjnymi, które składają się potem na liczne, skomplikowane emocje ludzi dorosłych.

Prócz oddychania żadna z wymienionych reakcji ciała, jakie zachodzą w warunkach silnego pobudzenia emocjonalnego, nie może być kontrolowana za pomocą woli, oczywiście jeśli nie będziemy brać pod uwagę tego, co się mówi o joginach. Niestety, naukowcy nie poddali testom rzekomej umiejętności joginów polegającej na kontrolowaniu trawienia i krążenia krwi. Możemy jednak bezpiecznie założyć, że przytłaczająca większość ludzi nie potrafi kontrolować wewnętrznych funkcji własnego ciała. Zatem cielesne zmiany stanowią najpewniejszą, najbardziej godną zaufania oznakę stanu emocji.