Czarna linia przedstawia względną widoczność fal świetlnych o różne) długości dla oka ludzkiego zaadaptowanego do ciemności. lania przerywana przedstawia szybkość, z jaką światło o różnych długościach fal odbarwia purpurę wzrokową (rodopsynę), bbie te krzywe nałożono na siebie przy zastosowaniu arbitralnych jednostek – maksimum każdej krzywej przyjęto za 100%. Ponieważ krzywe prawie się pokrywają, można przypuszczać, że purpura wzrokowa (otrzymuje sio ją z pręcików) jest substancją chemiczną, która pośredniczy w widzeniu pręcikowym. (Źródło: Hecht i Williams, 1922-23).
Każda z prób wyjaśnienia, w jaki sposób oko widzi barwę, brała jako punkt wyjścia jeden z trzech omówionych już przez nas zbiorów faktów dotyczących barwy: mieszanie barw, kontrast barw i obrazy następcze oraz ślepotę na barwy.
Klasyczna teoria, opierająca się na faktach z dziedziny mieszania barw, znąna jest jako teoria Younga-Helmholtza, od nazwisk fizyka Younga i fizjologa Helmholtza. Będąc pod wrażeniem faktu, że trzy barwy wystarczą do wytworzenia wszystkich kombinacji barwnych, wysunęli oni hipotezę, że trzy rodzaje wrażliwych elementów w oku mogłyby posłużyć do wytłumaczenia zjawisk związanych z widzeniem barw. Nowoczesna odmiana tej teorii stara się wykryć trzy rodzaje czopków lub trzy rodzaje substancji czopkowej. rozróżniania barw, łącząc jo z przyswojonymi sobie nazwami koiorów znanych przedmiotów. Ponieważ nasz słownik barw nie jest ścisły dla kolorów nienasyconych, osoba ślepa na barwy może bez zwracania uwagi otoczenia robić pewne błędy w przypadku tych barw, z którymi ma trudności.
Leave a reply