Krzywa reminiscencji

Krzywa reminiscencji dla mechanicznego zapamiętywania. Począt kowo wykazuje ona wzrost, zanim zacznie opadać, aczkolwiek nie zawsze przebiega w ten właśnie sposób. (Źródło: Ward, 1937),

Nazwa ta wywodzi się od jednej z pierwszych prób wytłumaczenia tego faktu: sugerowała ona, że pomiędzy uczeniem się a sprawdzeniem przechowania ma miejsce jakiś rodzaj przemyślenia czy też przejrzenia w myśli przyswojonego sobie materiału. Obecnie nazwa ta oznacza po prostu podniesienie się krzywej zapominania, nie implikując jakiejś określonej teorii. Jedną z takich krzywych reminiscencji jest krzywa Warda (1937) reprodukowana na ryc. 10-3. Krzywą tę otrzymano, posługując się sylabami bezsensownymi. Liczba zapamiętanych sylab jest większa w pięć minut po uczeniu się niż natychmiast po nim, po 10 minutach rozpoczyna się normalny spadek, a po 20 minutach krzywa opada do poziomu, którego można oczekiwać na podstawie wyników Ebbinghausa i Luha. Wielu późniejszych eksperymentatorów stwierdziło, że trudno jest wywołać zjawisko reminiscencji po zapamiętywaniu słów (Underwood, 1957c), tak że okoliczności sprzyjające .jego występowaniu są dość niepewne.

Krzywe reminiscencji są typowe dla uczenia się umiejętności moto- rycznych. Irion (1949) stwierdził na przykład, że po 25 sekundach ciągłego ćwiczenia się w ściganiu wirującego celu dłuższe przerwy wpływały na poprawę wyników w następnych pięciu próbach bardziej niż przerwy krótsze. Istotnie, polepszenie wyników wzrastało prawie proporcjonalnie do długości przerwy aż do 5 minut (ryc, 10-4).

Wysunięto szereg teorii tłumaczących zjawisko reminiscencji. Chociaż. żadna z nich nie jest całkiem zadowalająca, wśród najbardziej prawdopodobnych teorii jest ta, którą można by nazwać „teorią wypoczynku po prac y”. Zakłada ona, że ciągłe ćwiczenie się jest męczące, tak że badany nie może wykazać się wszystkim, czego się nauczył

W uczeniu się umiejętności motorycz- nych reminiscencja jest najbardziej widoczna. (Źródło: Irion, 1949). i jego wyniki są gorsze, niż gdyby był wypoczęty. Po wypoczynku wszystko, czego badany się nauczył, ma szanse znaleźć swe odbicie w uzyskiwanych przez niego wynikach (Hovland i Kurtz, 1951).

Obecnie istnieją cztery różne teorie wyjaśniające zapominanie, a każda w sposób prawdopodobny tłumaczy niektóre ze znanych faktów. Ponieważ interpretacje te nie są sprzeczne, każda może nam pomóc zrozumieć istotę naszej pamięci i zapominania. Są to następujące teorie: 1) stopniowego zanikania śladów na_ skutek braku użycia, 2) systematycznego zniekształcania śladu pamięciowego, 3) retroaktywnego i pro- aktywnego hamowania oraz 4) motywowanego zapominania.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>