Dogodnie będzie przyjąć, że normalne oko rozróżnia trzy pary barw: biel i czerń a także barwy dopełniające, żółtą i niebieską oraz czerwoną i zieloną. Z barw tych można wyprowadzić wszelkie inne kombinacje. Ślepota na barwy może występować jako upośledzenie jednego lub dwóch spośród tych systemów, przy czym system biel-czerń jest zachowany, jeśli dana osoba w ogóle może widzieć. Normalne oko widzi wszystkie trzy pary barw, a osobę o takim wzroku nazywa się t r i- chromatopem. Jeśli komuś brakuje jednego systemu, lecz korzysta z dwu innych, nazywają go dychromatopem. Dychromatop jest to osobnik częściowo ślepy na barwy. Wreszcie, jeśli komuś pozostaje, tylko system biel-czerń, człowiek ten jest achromatopera, całkowicie ślepym na barwy.
Najpospolitszą formą ślepoty na barwy, występującą znacznie częściej niż inne, jest ślepota na czerwień i. zieleń, przy nienaruszonych systemach: żółta-niebieska i biel-czerń. Występuje ona znacznie częściej u mężczyzn niż u kobiet: cierpi na nią około 7% mężczyzn (jeśli liczyć słabe rozróżnianie barw łącznie z bardziej poważnymi upośledzeniami), a tylko mniej niż 1% kobiet. Istnieją różne formy ślepoty na czerwień i zieleń, określane jako ślepota na czerwień i ślepota na zieleń, lecz nazwy te są nieścisłe, ponieważ zarówno w pizypadku ślepoty na czerwień, jak i ślepoty na zieleń brak jednych i drugich wrażeń. Całkowita ślepota na barwy, przy której widzi się jedynie czerń, biel i szarość, jest niezwykle rzadka, a ślepota na barwę żółtą i niebieską, przy której zachowane jest rozróżnianie czerwieni i zieleni, występuje jeszcze rzadziej.
Leave a reply