W przypadku dziedziczenia postawy ciała stwierdzono, że jeśli rodzice są wysocy, ich dzieci także będą wysokie, jeśli są niscy, ich potomstwo będzie miało tendencję do niskiego wzrostu (z rzadkimi wyjątkami). Jeśli jedno z rodziców jest niskie, a drugie wysokie, dzieci skłaniają się w stronę niższego z rodziców.

Głód nie jest jedynym popędem wyrażającym potrzeby ciała. Inne potrzeby, jak potrzeba powietrza, wody, ciepła czy seksu, są odczuwane poprzez określone bodźce, płynące z ciała. One wewnętrzne bodźce, wymagające zwrócenia na siebie uwagi. Zgodnie z definicją, popęd stanowi uporczywy bodziec, zazwyczaj fizjologiczny, wymagający odpowiedniej reakcji.

Eksperymenty Pawiowa nad klasycznym warunkowaniem u psów wydobyły na światło dzienne kilka zasad pomocnych do zrozumienia procesu kształtowania nawyków. Należą tu: wzmocnienie, wygaszanie, samoistne odnawianie, generalizacja i różnicowanie

Niestety nie każdy wkracza w życie z przekonaniem, że jest osobą wartościową i godną miłości oraz że obraca się w przyjaznym świecie. Większość dzieci w jakimś stopniu demonstruje brak wiary we własną kompetencję i brak poczucia bezpieczeństwa. Wszyscy do pewnego stopnia nosimy w sobie ten rodzaj lęku, który poeta ALFRED E. HOUSMAN tak opisał w jednym ze swoich ostatnich wierszy:

We wszystkich rodzajach uczenia się, które dotychczas omawialiśmy (warunkowanie klasyczne, warunkowanie instrumentalne oraz uczenie się reakcji złożonych), kładzie się nacisk na organizację zachowania w nawyki lub skojarzenia, wyuczone sekwencje bodźców i reakcji o mniejszej lub większej złożoności. Ci badacze, którzy uważają, że uczenie się jest to kształtowanie nawyków, nie przeczą, że zrozumienie odgrywa pewną rolę: uznają oni, na przykład, wpływ sensowności materiału i znaczenie znajomości wyników8, Według nich większe znaczenie ma jednak inne zjawisko aniżeli zrozumienie – jakiś rodzaj mozolnych prób i błędów prowadzących wreszcie do sukcesu.

Podobnie jak popęd głodu wymaga pożywienia, pragnienie wody, namiętność zaspokojenia seksualnego – tak zmęczenie skłania do również powodują przypadkowe reakcje, dopóki człowiek nie wykształci odpowiednich nawyków ich zaspokajania.

Psychologia zajmuje się badaniem nie tylko tego, co ludzie robią, ale także dlaczego to robią. Owo „dlaczego” każdej czynności ludzkiej nazywamy motywem. Nacisk kładziony przez psychologów na motyw jako klucz do osobowości nie jest bezpodstawny. Doświadczenie wykazuje, że nie wystarczy obserwować zachowania jednostki, by je zrozumieć. Konieczne jest zbadanie zaplecza danej czynności, aby odnaleźć jej źródło lub motyw i zrozumieć samego „aktora”.

Tu przynajmniej jesteśmy pewni, jakie są podstawowe jakości smakowe. Są to: słodki, słony, kwaśny i gorzki, jak widać na czworościanie smaków fryc. 8-24). Wszelkie inne doznania smakowe

Zacinanie się to mimowolne powtarzanie jakiegoś dźwięku, sylaby lub słowa. Jąkanie natomiast to niezdolność do wypowiedzenia choćby jednego pełnego słowa. Jąkanie stanowi ostrzejszą formę zacinania się. Obie nieprawidłowości są poważnym, lecz korygo- walnym zaburzeniem mowy.

Sposób, jakiego psychologowie używają do sprawdzenia, czy jakaś cecha jest niezależna od innej, nazywamy metodą korelacji. Zaczyna się od przebadania dużej próbki populacji pod kątem jednego wymiaru, np.: „wesoły-ponury, a potem pod kątem innego, np.: dobry-okrutny. Ludzie z tej próbki zostają potem uporządkowani na dwóch listach zgodnie z pozycją, którą zajęli w każdym wymiarze. Następnie porównuje się obie listy. Jeżeli są zbieżne – czyli jeśli najweselsza osoba okazuje się osobą o największej dobroci i tak dalej, aż do końca listy – to oznacza, że między wymiarami istnieje korelacja o współczynniku jeden. Jeśli korelacja jest zerowa, to wymiary są rozbieżne i badane cechy występują niezależnie od siebie.

Poprzednio omówione teorie zapominania podkreślają, że zapominanie jest wynikiem bądź procesów fizjologicznych oddziałujących na ślad pamięciowy, bądź interferencji między nowym a starym materiałem. Żadna z tych teorii nie poświęca wiele uwagi osobie, której wspomnienia się rozpatruje, ani też motywom, zaspokajanym przez te wspomnienia. Jest to poważne przeoczenie. Kompletna teoria zapominania nie może ignorować tego, czego dana osoba stara się dokonać zarówno wtedy, gdy pamięta, jak i wtedy, gdy zapomina.

Zapisy poligrafii wykazały, że nie da się odróżnić nieświadomych reakcji towarzyszących strachowi od reakcji, które towarzyszą wściekłości. W przypadku obu tych emocji serce bije szybciej i mocniej, wydziela się do krwi adrenalina, skóra ulega przekrwieniu, proces trawienia zostaje zahamowany, wydziela się pot, ustaje wydzielanie śliny, wzrasta ciśnienie krwi w kończynach i głowie. A zatem wzorzec reakcji typowy dla strachu jest również typowy dla wściekłości.

Tak więc groźba lęku pomaga narzucić wielo ogólnie przyjętych i uznanych sposobów postępowania społecznego. Zewnętrzne środki kontroli internalizują się w postaci sumienia, tak że dana osoba czuje się spokojniejsza, gdy zachowuje się tak, jak, jej zdaniem (i społeczeństwa), powinna się zachowywać. Myśl, że zachowuje się inaczej, wywołuje w niej poczucie winy i wzbudza niepokój. Ponieważ lęk jest przykry, człowiek jest skłonny unikać go, a tym samym wykazuje tendencję, by postępować najczęściej zgodnie z nakazami swego sumienia.