– 1. Gdy coś pamiętamy, fakt ten może się przejawiać na kilka sposobów. Pamięć wspomnieniowa, czyli rekonstrukcja zdarzeń z osobistej przeszłości, odtwarza minione zdarzenia nie tylko pod względem ich treści, lecz także ich umiejscowienia w czasie i przestrzeni. Takie bogate wspomnienia w małym stopniu były przedmiotem badań prowadzonych w laboratorium psychologicznym. Dużo łatwiejsze do badania jest rozpoznawanie wymagające jedynie poczucia, że coś jest nam znane, oraz przypominanie, wymagające odtwarzania tego, czego nauczyliśmy się w przeszłości. Innym sprawdzianem wpływu uprzedniego uczenia się jest zaoszczędzenie prób przy ponownym uczeniu się.
– 2. Badania nad przebiegiem zapominania dotyczyły głównie materiału, którego uczono się mechanicznie, czyli, jak to się mówi, „na pamięć”. Najczęstszą formą krzywej zapominania jest krzywa obrazująca początkowy szybki przebieg zapominania, a następnie coraz wolniejszy. Ten kształt krzywej pozostaje bez zmiany przy różnych rodzajach materiału, choć zmienia się skała osi czasu. Bezsensowne sylaby można w ciągu jednego dnia zapomnieć w takim mniej więcej stopniu, w jakim bardziej sensowną treść kursu jakiegoś przedmiotu na uczelni zapomina się w ciągu roku.
– 3. W pewnych okolicznościach krzywa przechowania wyuczonego materiału początkowo rośnie. Tego rodzaju krzywą zapominania – kiedy to się ona najpierw podnosi, zanim zacznie opadać – nazywamy krzywą reminiscencji, nie implikując jakiejś określonej interpretacji zjawiska „reminiscencji”.
– 4. Wysunięto tu cztery teorie, które usiłują wyjaśnić zapominanie: (1) teorię stopniowego zanikania śladów na skutek braku ich używania, (2) teorię systematycznego zniekształcania śladu pamięciowego (3) teorię hamowania retroaktywnego i proaktywnego oraz (4) teorię motywowanego zapominania, którego przykład stanowi wypieranie oraz wpływ dążenia do celu (tj. motywacji do ukończenia niedokończonej pracy). Teorie te raczej się wzajemnie uzupełniają, niż sobie przeczą, a każda z nich zwraca uwagę na ważne cechy zapominania. Siad pamięciowy-jest pojęciem czysto hipotetycznym i nie został zidentyfikowany w układzie nerwowym.
– 5. Doskonalenie pamięci polega przede wszystkim na ulepszaniu metod utrwalania materiału, a po części na ćwiczeniu się w jego odtwarzaniu. Jest rzeczą wątpliwą, czy podstawowa zdolność przechowywania może się zmieniać, chociaż niewiele wiemy o tej fundamentalnej podstawie pamięci.
Próbne odtwarzanie w czasie uczenia się, przeucze- n i e się (dalsze uczenie się po osiągnięciu punktu opanowania materiału) oraz okresowe powtórki zmniejszają szybkość zapominania. Materiał przyswojony logicznie pamięta się dużo lepiej niż materiał wyuczony mechanicznie.
Leave a reply