Ze względu na handlowe znaczenie zapachów, zwłaszcza w przemyśle perfumeryjnym, lecz także w przemyśle winnym i alkoholowym, pożądana byłaby pewna normalizacja terminologii zapachów i sposobów ich mierzenia. Pewien chemik przemysłowy zaproponował zaklasyfikowanie zapachów do czterech grup: zapachów wonnych (piżmo), kwaśnych (ocet), spalenizny (palona kawa) i kaprylowych (koźlich) (Crocker, 1945). Nie wydaje się jednak, aby klasyfikacja ta była lepsza niż dawniejsze, na co wskazuje następujący eksperyment.

Wracając do eksperymentów Mendla, dowiedzieliśmy się z nich, że kiedy krzyżował on drugie pokolenie groszku mającego cechę recesywną – karłowatość, wszystkie otrzymane rośliny były karłowate. Także rośliny powstałe w wyniku samozapylenia wysokopiennych roślin drugiej generacji tylko w 1/3 były wysokie. Te same proporcje otrzymywał za każdym razem, kiedy eksperyment dostarczał dostatecznej ilości materiału, aby można było zastosować prawa rachunku prawdopodobieństwa. Tak więc Mendel odkrył nie tylko prawo dominacji cech, ale także prawo segregacji genów. To znaczy, że jednostki dziedziczności wnoszone przez każdego z rodziców, przechodząc do gamet, rozdzielają się i nie wpływają na siebie nawzajem. Takie cechy jak wysoko- pienność lub karłowatość, gładkość lub karbowatość nie łączą się ze sobą, lecz zachowują niezależność jako oddzielne cechy, aby ponownie pojawić się w przyszłych krzyżówkach. Prawa dominacji i segregacji cech Mendla można zilustrować łatwym rachunkiem matematycznym.

Gruczołami produkującymi hormony są ponadto: tarczyca, gruczoły przytarczyczne, gonady (gruczoły płciowe) oraz przysadka mózgowa. Przez usunięcie gruczołu i zaobserwowanie skutków jego braku oraz przez podanie dożylne lub doustne odpowiedniego hormonu fizjologowie mogli ustalić specyficzny wpływ danego hormonu na temperament. Zacznijmy przegląd ważniejszych gruczołów od tarczycy, którą znamy najlepiej.

Zauważono wcześniej, że organy wewnętrzne warunkują takie odczucia cielesne, jak: głód, pragnienie, zmęczenie, mdłości czy pożądanie. Reprezentują one wewnętrzne napięcie wpływające na postawy i zachowania. Nazywane są przez psychologów różnie, jako „siły motywacyjne”, „impulsy”, „podstawowe popędy”.

Oprócz cech dominujących, recesywnych i „zlepków” istnieją cechy, o których wiadomo, że zanikają w skojarzeniu z płcią jednostki. Mówimy tu o cechach takich, jak daltonizm i łysina, które pojawiają się głównie u mężczyzn, ponieważ mają sprzężoną z płcią podstawę dziedziczenia.

Niektóre grymasy twarzy wydają się nabyte w dzieciństwie. Potrząsanie głową na boki, za pomocą którego wyrażamy swoją niechęć lub niezgodę na coś, pochodzi z czasów, gdy był to jedyny sposób uniknięcia nie chcianego pożywienia. Krzyk, o czym już mówiliśmy, nie jest „wyuczony”, choć może być poprzez naukę zmodyfikowany do mówienia „auu!”, kiedy boli, albo „mama!”, kiedy dziecko odczuwa strach.

Na wykresie tym przedstawiono wielkości progu różnicy w postaci stosunku tej różnicy do częstotliwości odniesienia dla dwóch poziomów siły dźwięku – 10 i 40 decybeli powyżej progu słyszalności. (Źródło: Shower i Biddulph, 1931). stawić tę niezbędną różnicę w postaci stosunku różnicy do danej częstotliwości. Przypuśćmy, że przy częstotliwości 200 cykli potrzebna jest zmiana o 4 cykle, zanim drugi ton usłyszy się jako wyższy niż pierwszy. Wówczas stosunek ten wynosiłby 4 : 200 czyli 0,02. Jeśli przy 2000 cykli potrzeba 1.0 cykli, stosunek ten maleje do 10 2000 i wynosi 0,005. przytwierdzony do błony bębenkowej, a strzemiączko – do okienka owalnego, które przewodzi dźwięki do ślimaka – słuchowej partii ucha wewnętrznego. Małe ruchy błony bębenkowej są przekazywane w postaci zwiększonego nacisku na .okienko owalne, przy czym wzrost ciśnienia na jednostkę powierzchni wynosi ok. 30 do 1.

Genetyka wzięła swą nazwę od słowa „geny”, które stanowią podstawowąjednostkę determinującą cechy dziedziczne. Poprzednio mówiliśmy o „chromosomach” jako o nośnikach tych cech. W rzeczywistości chromosomy działają jak elementy magazynujące podstawowe nośniki cech dziedzicznych, czyli geny.

Czasem młodzi ludzie podkreślają swoją indywidualność, przyjmując niepopularne i reakcyjne poglądy. Mają nadzieję osiągnąć dorosłość, będąc bardziej konserwatywnymi niż uznani za konserwatywnych dorośli. W pragnieniu, aby utrzymać świat takim, jaki jest, a nawet powrócić do zakładanej utopii dnia wczorajszego, zawarty jest inny nieświadomy motyw. Ten motyw to pragnienie pozostania dzieckiem.

Zabawą jest każda aktywność, której dziecko oddaje się dla samej przyjemności, jaką ta czynność z sobą niesie, a nie dla jakichkolwiek końcowych rezultatów. Bawimy się dla samej zabawy. Na tym właśnie polega różnica między pracą a zabawą, że nieistotne są jej ostateczne efekty. Zabawa zajmuje tak znaczną część życia dziecka, że często nie dostrzegamy jej znaczenia. Odgrywa ona ogromną rolę w następujących płaszczyznach rozwoju:

Nasze spostrzeżenia są selektywne. Nie reagujemy w równym stopniu na wszystkie bodźce, które na nas oddziałują, lecz koncentrujemy się na nielicznych. Tę percepcyjną koncentrację nazywamy uwagą. Dzięki procesom uwagi możemy skupić się na wybranych bodźcach i nic dopuścić bodźców zakłócających.

Aby w pełni rozumieć różne przejawy stanów emocjonalnych, należy wiedzieć, jakie zachodzą relacje pomiędzy nimi a bodźcem, który je wywołał, oraz znać wzajemne relacje między nimi. Prawdziwe znaczenie rozlicznych przejawów emocjonalnego pobudzenia zależy jednak od roli, jaką odgrywają one w całokształcie emocjonalnej charakterystyki jednostki.

Zagadnienie: co jest wrodzone, a co nabyte występuje we wszystkich przypadkach, w których wchodzi w grę zdolność rozróżniania i reagowania. Dotyczy to także sygnałów lokalizacji. Dowodzono, że sygnały lokalizacji powstają dzięki uczeniu się. Gdy ukłujemy się w rękę, cofamy ją odruchowo i szukamy oczami ostrego przedmiotu, który spowodował ból. Dzięki wielu doświadczeniom tego rodzaju uczymy się rozpoznawać, kiedy (i gdzie) coś dotyka naszej prawej ręki: dotknięciu zaczął towarzyszyć sygnał lokalizacji. Rozumowanie to stosuje się celem wyjaśnienia, dlaczego, na przykład, tak trudno wskazać komuś, gdzie ma nas podrapać, gdy swędzą nas w jakimś miejscu plecy. Zgodnie z tym rozumowaniem lokalizacja bodźców na plecach jest słaba, ponieważ jest zbyt mało sposobności, aby nauczyć się dokonywania niezbędnych rozróżnień.